Çok bekledik, çok istedik, o sene bu sene dedik, en sonunda kavuştuk.
Yağmur çamur demedik, mesafeleri önemsemedik, her şartta peşinden geldik, hatta uğrunda öldük
ama sonunda çok şükür ki güldük.
7'den 70'e inandık, yıllar yıldıramadı, olumsuzluklar ayıramadı, şanssızlıklar bıktıramadı ve
vuslat gerçekleşti.
Bu kutlu yürüyüş nihayet mutlu sonla bitti.
Kimi eşine sarıldı kimi babasına, kimi annesine sarıldı kisi kardeşine, kimi evladına
sarıldı kimi arkadaşına. Kimsesi olmayan yanındaki renktaşına sarıldı. Kabirde dua bekleyenine
koştu kimisi, sonunda şampiyonuz diye toğrağını okşadı sevdiğinin. Güldük, bağırdık, haykırdık,
sevinçten ağladık.
Büyük Trabzonsporumuzun büyük şampiyonluğu tekrar tekrar kutlu olsun.
Öyle bir şampiyonluk ki bu hem saha içerisinde hem saha dışarısında tam bir ders niteliğinde.
Saha içerisindeki oyunu anlatmaya gerek yok, herkes gördü. Şampiyonluk Şubat-Mart gibi göz kırpmıştı zaten.
Bu kadar uzun yıllar sabredip bu kadar güzel şampiyonluk kutlamanın da dünyada eşi benzeri yoktur.
Şampiyonluk kutlamalarımıza Ülkemizdeki, Avrupa'daki ve hatta Dünyadaki hayranlığın sebebi de
bu olsa gerek. Bunlar şampiyonluk kutlayamaz diyenlere inat sahada, meydanlarda, karada, havada ve hatta
denizde bile kutladık da kutladık.
Sevinciniz başkalarının üzüntüsü olmasın çağrısına verilen cevap da ibretlik. Trabzon gibi bir şehirde
ciddi anlamda silah vakası olmaması mucize gibi. Sağduyunuz için hepinize teker teker teşekkür ediyorum.
Birisinin hoşuna gidenin bazılarının zoruna gitmesi kaçınılmazdır. En başından beri söylediğim gibi kendi
sevincimize odaklanmamız yapacağımız en mantıklı iş olacaktır. Rakiplerimizin bize karşı yek vücut olmasının
verdiği keyfi yaşayalım. Futbol böyle güzel.
Şimdi sıra geldi Avrupa'ya. Bir destan daha yazmanın, Şampiyonlar Ligi müziğini bu sefer
Akyazı'da dinletmenin zamanıdır.
O sene bu sene, bundan sonra her sene.
Tarifi olmayan duyguları kelimelere dökmek o kadar zor ki. Sürçülisan ettiysem affola.
Sizleri tüm içten dileklerimle kucaklıyorum. Sevgi ve saygılarımla,
