Dünyayı bir tiyatro sahnesine benzeten bilge adam, biraz yanıldığını yıllar sonra anladı sevgili dostum! Çünkü provası yoktu hayatın...
Sahnede çeşit çeşit oyunlar, binbir çeşit karakter ve temaşa eden seyirciler olsa da, oyunun elbette bir sonu vardı! Anlamlı yada anlamsız olan her şey bu sahnede ve farklı sahnelerde sergileniyordu. Her yerde bir hayat ve her yerde farklı hikayeler...Insanların düşünmeye vakitleri olsa da, düşünmek istemez; çünkü zor bir iştir ve de gereksiz! Hayatın sihirli sahnesinde ya oyuncu ya senarist ya yönetmen ya da seyirci olmayı tercih eder...
Ve sen sevgili dostum; sürekli prova yapar durursun ama kendi vicdanına söz geçiremezsin; çatışırsın sürekli layık olanı yapmaya...Aslında kimse cevap veremez, "layık olan nedir ne degildir?" sorusuna...
Anlam kazandırmak istersin hayatına, ama anlamını yitiren bazı şeylere de katlanarak...
Velhasılı kelam sevgili dostum; sahnenin perdelerinin sadece rengi kalır aklında.
Rengarenk dünyana sığdıramazsin kimseyi... Bir nehir gibi duru olmaktaki ısrarın yuvarlar seni kalbinin derinliklerine; keşfedersin tekrar ilahi cevherini ve kaldırıp kafanı yürürsün uzaklara...
Olabildiğince uzaklara!