Çağımızın yeni bir hastalığı daha peyda oluyor sanki! Buna eski tabirle hımbıllık veya yeni tabirle uyuşukluk, tembellik hastalığı da diyebilirsiniz?
Zekâ olmadı mı akıl biraz hımbıl kalıyor; sevgili dostum! Nedense uyuşuk ve tembel olanlar, ne uyuşukluklarını kabul eder ne de tembelliklerini...Ve sen sevgili dostum; sen de aynı yoldasın; potansiyel bir hımbıl olarak yol almaktasın; üstelik kimseyi de dinlemiyorsun...
Yılgın, bıkkın ve de ümitsizsin...
Bırakmışsın aklını başkalarının aklına; derbeder muamelesi görüyorsun, ama alışmışsın; halinden, hiç de şikayetçi değilsin üstelik! Bir şey düşünmeyi bile yorgunluk eseri sayıyorsun.
Hadi silken, kolları sıvıyoruz; yeniden başlıyoruz diyenlere de, "amaaaan" diyerek salıveriyorsun kendini.
Ah sevgili dostum ah!
Bizi önemsemiyorsun bu kesin ama, "aklını emanete bırakma ve yaşama yeniden tutun" diyen bilgeyi dahi dinlemiyorsun; yazık ki çok yazık!
